Μια αγαπη για το καλοκαιρι θα'μαι κ εγω.....

Τεταρτη...σημερα...Απογευμα..κ μολις που σταματησε να βρεχει...
Μου θυμησε πολυ σημερα η μερα φθινοπωρινο απογευμα...
Η ανοιξη ετοιμαζεται να κανει την εισοδο της...ενω ο χειμωνας κανει τον αποχαιρετισμο του βαζωντας τα πιο καλα του ρουχα...την βροχη....

Βεβαια θα σκεφτειτε περι του τιτλου....εμενα λοιπον η μερα με καθε τροπο που θυμιζει τα καλοκαιρια στις διακοπες..καπου στα μεσα Αυγουστου...που αρχιζει κ βρεχει..η θαλασσα φουσκωνει...κ ολοι καθομαστε πισω απο τα παραθυρα κοιτωντας το θεαμα..Η φυση σε καθε παρασταση της απλα μας συγκλονιζει!!!

Χθες το βραδυ βγηκα τελειως εκτος κλιματος αλλα περασα ωραια...ωστοσο..η αρνητικη μου σταση θα συνεχιζει να βγαινει...
Οι κενοι ανθρωποι των club...θολες ματιες...πισω απο καπνους κ ποτηρια με αλκοολ...Τα ποδια σταθερα στο πατωμα..ενω το υπολοιπο σωμα περιστρεφεται κυκλικα...τα ματια να ψαχνουν αλλοτε για το ετερον ημισυ...κ αλλοτε..για την αγαπη της μια βραδιας...
Ναι δεν ντρεπομαι που το λεω...αναμεσα σε αυτους τους ανθρωπους ημουν κ εγω...πανω κατω στην ιδια κατασταση..τονιζεται λιγακι και το εγω ισως ετσι..κ ας ξερουμε ποια τελικα ειναι η πραγματικη..επιθυμητη καταληξη της βραδιας!!!
One night stanD και εισαι κ πολυ μεσα στα πραγματα....(ειρωνικα μιλαω!!)
αηδιασα καποια στιγμη...ισως να μην ειμαι συνηθισμενη...ισως να εχω μεινει πολυ πισω...

Η μερα επιβαλλει ξεκουραση σημερα...επιπλεον..αυριο ξαναμπαινουμε στο ρυθμο-σχολης-διαβασματος...

Η μερα λοιπον..σημερα εχει κατι διαφορετικο..δεν ξερω τι...κατι μου αλλαζει τη διαθεση..ακουγα το τραγουδι λοιπον αυτο..."μια αγαπη για το καλοκαιρι..θα'μαι κ εγω...."...μου κολλησε πραγματικα η μουσικη μεσα στο μυαλο μου...

Η πραγματικη εννοια ισως των ανθρωπινων σχεσεων....
Εφημερες καταστασεις...απροοσδιοριστου χρονου..καποια στιγμη οπως αρχιζουν..ετσι τελειωνουν...σαν τα καλοκαιρια..ηλιος..ζεστη...μια μικρη ισως προετοιμασια...με την ομορφη αισθηση της βροχης...κ μετα εκει που δεν το περιμενεις..ηρθε ο χειμωνας...
Και ετσι ακολουθουν και οι αγαπες...οχι μονο οι καλοκαιρινες...αλλα ακομα και αυτες που γνωριζεις στα μεσα του χειμωνα...καπου εκει...ισως οταν ετοιμαζεται κ εκεινος να φυγει..και εσυ απλα πιστευεις..πως μαζι με την ανοιξη...θα ερθει και η αγαπη...οχι αυτη που θα φυγει...αυτη που ισως να εμενε...αλλα..τελικα..στον πρωτο βημα χαθηκε...

Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες..γραφει το βιβλιο.."100 χρονια μοναξιας"...γραφει καποιες απο τις πιο ομορφες φρασεις..ας κανουμε μια μικρη αναφορα...:
# Τα πράγματα έχουν τη δική τους ζωή, φτάνει μόνο να ξυπνήσεις την ψυχή τους.
# Αισθάνθηκε ξεχασμένος, όχι με την επανορθώσιμη λησμονιά της καρδιάς, αλλά με την σκληρή και αμετάκλητη λησμονιά του θανάτου.
# Είχε πάει στον άλλο κόσμο, αλλά γύρισε γιατί δεν άντεξε την μοναξιά.
# Έφτασε να υποκρίνεται με τόση αληθοφάνεια, ώστε κατέληξε να παρηγορείται με τα ίδια της τα ψέματα.
# Στην πραγματικότητα δεν τον ενδιέφερε ο θάνατος, μόνο η ζωή, και γι' αυτό το συναίσθημα που αισθάνθηκε , όταν απήγγειλαν την καταδίκη ( σε θάνατο), δεν ήταν φόβος αλλά νοσταλγία.
# Το μυστικό για τα καλά γηρατειά δεν ήταν τίποτε άλλο από μια τίμια συμφωνία με τη μοναξιά.
# Δεν πεθαίνει κανείς όταν πρέπει, αλλά όταν μπορεί.
# Ο άλλος πόλεμος , ο αιματοκυλισμένος είκοσι χρόνια, δεν τους είχε στοιχίσει τόσο όσο ο διαβρωτικός πόλεμος των αιώνιων αναβολών.
# Ο κόσμος θα' χει γαμηθεί πέρα για πέρα τη μέρα που οι άνθρωποι θα ταξιδεύουν στην πρώτη θέση και η λογοτεχνία στο βαγόνι με τα εμπορεύματα.
# Είχε φύγει μακριά της, προσπαθώντας να τη βγάλει από το μυαλό του, όχι μόνο με την απόσταση, αλλά και με μια απερίσκεπτη ορμή, που οι σύντροφοι του έπαιρναν για τόλμη. Αλλά όσο περισσότερο βούταγε την εικόνα της στη λάσπη του πολέμου τόσο περισσότερο ο πόλεμος έμοιαζε με την Αμαράντα. Έτσι, είχε βασανιστεί στην εξορία, ψάχνοντας να βρεί τρόπο να τη σκοτώσει με τον ίδιο το θάνατο του.
# Έσκαψε τόσο βαθιά στα αισθήματα του και αναζητώντας το συμφέρον, συνάντησε τον έρωτα, γιατί προσπαθώντας να την κάνει να τον αγαπήσει, κατέληξε να την αγαπήσει αυτός.
# Τη συνάντησε στην εικόνα που πλημμύριζε την ίδια την τρομερή του μοναξιά.
# Μετά από τόσα χρόνια θάνατο, ήταν τόση η λαχτάρα για τους ζωντανούς, τόσο πιεστική η ανάγκη για συντροφιά, τόσο τρομακτική η προσέγγιση σ' εκείνον τον άλλο θάνατο που υπάρχει μέσα στο θάνατο, που ο Προυδένσιο Αγκιλάρ είχε φτάσει ν' αγαπήσει το χειρότερο εχθρό του.


Λογια λυτα...ωμα...πραγματικα....μου αρεσε πολυ η φραση εκεινη.."Είχε πάει στον άλλο κόσμο, αλλά γύρισε γιατί δεν άντεξε την μοναξιά....."
Η μοναξια τελικα αντεχεται???

Την ξερω καλα αυτη την εννοια...Η μοναξια αντεχεται...αρκει να μην εμφανιστει κανενας στο δρομο μας..και μας δειξει πως ειναι να ζεις χωρις αυτην...
γιατι τοτε...πολυ απλα...βλεπεις πως ειναι η ζωη...βλεπεις μια διαφορετικη αντιμετωπιση των πραγματων...γεμιζεις με πολλα διαφορετικα συναισθηματα...θετικα..αρνητικα...γεμιζεις γενικως σαν ανθρωπος..μια μικρη αναστατωση ολου μας του ειναι....
Και μετα..η αποχωρηση...και εκεινη ειναι η μοναξια No2....η οποια δεν αντεχεται...μαλλον μπορει να γινει αυτο αλλα ειναι πολυ δυσκολο...
Η συγκριση..οι νυχτες..τα καλοκαιρια..οι χειμωνες..ο ηλιος...αλλιως πια...και πλεον η συγκριση γινεται θανασιμη για τα αισθηματα...επιλεγουμε να μενουμε μονοι μας...κ μετα η ασφαλεια της μοναξιας No1....

Τι σημασια εχει πια αυτο...ποτε δεν ξερεις αν θα μεινεις στη μοναξια...αν θα ερθει μια αγαπη..αν θα μεινει..αν θα φυγει..αν την ακολουθησεις..ακομα κ αν σε προσπερναει...Εδω μιλαμε για ανιδιοτελη αγαπη...αγαπη που ενω ξερεις..πως δεν εχεις..μενεις επιμενοντας να σωσεις τα συναισθηματα σου....


Οτι και να πω ειναι λιγο....οι λεξεις δεν περιγραψαν ποτε τα συναισθηματα....Παρα μονο τα βλεμματα...για αυτο αλλωστε επιλεγουμε την επιδιωξη επαφων...με τους ανθρωπους...

Μια δοκιμη θα μας πεισει....

Να ειστε καλα...κ καλη ξεκουραση...