Παρασκευή 3 Ιουλίου 2009

....Μη το πεις πουθενα....

"Μη το πεις πουθενά
πια τα βράδια δε κοιμάμαι
η καρδιά μου χτυπά
και φοβάμαι
ναι φοβάμαι"

Τα βραδια αυτα που γινονται κολαση...που στο μυαλο ερχονται ολα οσα θελησες...ολα οσα εχασες..οσα δεν θα υπαρξουν..κ υστερα..η μνημη και η επιμονη να σε καταδιωκει σαν καταρρα...ενα ονομα...και καμια λεξη...απλα απουσια...
Τα βραδια...του καλοκαιριου που θα ερθουν...και θα περασουν χωρις αλλη επιλογη...που θα μεινουν στοιχειωμενα μονο με σχεδια απο το παρελθον...κ εχει μπει ηδη ο Ιουλιος....

"μην το πεις πουθενά
όλα θέλω να τα αφήσω
σπίτι, φίλους, δουλειά
δίχως να κοιτάξω πίσω..."

Ολα να μενουν πισω...χωρις να κρατανε στασιμη τη ζωη...ενα βημα μπροστα..και πολλα βηματα πισω..εφιαλτικες μνημες ακομα και απο την καθημερινοτητα που καποτε κ εσυ επελεξες να εισαι μεσα σε αυτη...
Χωρις να κοιταξω.....
Ο χαμενος χρονος..κ ολες εκεινες οι χαμενες προσπαθειες...να κρατησεις κατι αυλο...ανυπαρκτο...σχεδον φανταστικο.....


"μη το πεις πουθενά
όταν γελώ δυνατά
να ξέρεις μέσα μου κλαίω
μη το πεις πουθενά
πόσο να κρύβομαι πια
δεν αντέχω σου λέω
μη το πεις πουθενά
θέλω να φύγω μακριά
πίστεψε με το θέλω..."


Ετσι ειναι...το γελιο θα κρυψει τη θλιψη...θα ειναι ενα καλο ξεσπασμα...δακρυα που κυλουν γιατι πολυ απλα δεν θελω να δειχνω τι νιωθω....Ποσο μπορει κανεις να κρυψει τα συναισθηματα του??Μεχρι στιγμης παντα υπηρχε το τελειο σκηνικο κ τιποτα δεν φανηκε..Οι ωρες που περασαν...
απλα χαθηκαν...και μονη σκεψη η αποδραση....
Αποδραση απο ολους κ απο ολα.....

"Δε ξέρω αν έχω αλήθεια
κάτι να μοιραστώ
και σου ζητάω βοήθεια
και ντρέπομαι για αυτό
πως ντρέπομαι για αυτό.."

Και τελικα τι μπορει να ειναι η αγαπη...ισως να μην την ενιωσες ποτε κανεις..ισως να υπαρχει...αλλα οχι με τη μορφη που θελησαν οι ανθρωποι να την δειξουν..."δεν ξερω αν εχω αληθεια..κατι να μοιραστω.."
Ποσες φορες καθε ανθρωπος σκεφτηκε κατι τετοιο...απλα οι λεξεις δεν καταφεραν να περιγραψουν ποτε μια κατασταση..οι λεξεις ηταν απλα μια συνοψη συναισθηματων....μια διαδρομη που δεν οδηγησε ποτε στο τελος...



Και επειτα...οι ανθρωποι που λενε σ'αγαπω....
Αυτοι ισως να ειναι οι χειροτεροι....οχι αυτοι που το εννοουν...οι αλλοι...εκεινοι που ποτε δεν ειχαν την τυχη να νιωσουν ετσι...Και εκεινοι δυστυχως ειναι αυτοι που θα μας πληγωσουν πιο ευκολα...

Ειναι πολυ πιο ευκολο να πληγωθεις απο εναν ανθρωπο που σου λεει πως σε αγαπαει τελικα..ισως γιατι πιστευεις σε αυτον...
Ολοι μας...ανθρωποι των αισθησεων...μενουμε πιστοι απεναντι σε οσα ακουμε..αλλα κλεινουμε τα ματια στην πραγματικοτητα...πιστευοντας σε μια διαφορετικη μερα...που ολα θα αλλαξουν...και η επιθυμια θα ειναι πια τροπος ζωης!!

Δεν ειναι κακο να κανεις ονειρα...
Στο χθεσινο..ομως δεν ειδα το Happy End....ο πρωταγωνιστης...με αφησε απλα να φυγω την ωρα που χτυπησε το ξυπνητηρι υπενθυμιζοντας μου σε εντονους μουσικους ρυθμους...πως πρεπει να επιστρεψω στο πρωινο αυτο της Παρασκευης...και πως ολα ειναι μεσα στο μυαλο μου....

Ανεκαθεν ο ανθρωπος ειχε αναγκη απο θεους κ δαιμονες...ηθελε καπου να πιστεψει...
καπου να στηριχτει..καπου να νιωσει ασφαλεια....
Ετσι κ με τους ανθρωπους γυρω μας..θεοποιουμε εξιδανικευμενες μορφες που φανταζουν τελειες μεσα στο μυαλο μας...αλλα στην πραγματικοτητα..ειναι δαιμονια...
Δαιμονια..που το βραδυ ερχονται στον υπνο σου...και σε παρασυρουν ή σε ενα πρωπατορικο αμαρτημα...ή σου δειχνουν την πραγματικοτητα..που δεν θες να δεις....

Ετσι ειναι οι ανθρωποι...απλα αχαριστοι...χωρις φωνη..μονο ως εμμονες...

Το ξυπνητιρι θα χτυπησει για αλλη μια φορα...
Και τοτε..σιγουρα θα ξυπνησουμε για τα καλα..αντικρυζοντας..ενα ομορφο πρωινο..με θεους-αγγελους...γυρω μας..που θα θελουν μονο να μας βλεπουν να γελαμε..ακομα κ αν δεν ειμαστε μαζι τους.....


Καλο μας πρωινο....