....τελικα όλοι εχουμε ενα alter ego....

..Τελικά ακόμα και στο blog μου δεν θα μπορέσω να είμαι τυπική....
...Αλλα χθές το βράδυ έγινε μια αναφορά..κ σκέφτηκα πως έχω μέρες να γράψω...να πω δημοσίως και στον φίλο μου Γιώργο...πως ο,τι γράφω το γράφω μόνη μου.....ξέρεις εσύ....

...Nαι δεν με παραξένεψε καθόλου αυτό...ξέρω πολύ καλά...πως κάθε άνθρωπος έχει κάποιες εσωτερικές πτυχές...δύσβατες σε άλλους..πιο προσέγγισημες σε πολλούς...αλλα πολλοι απο μας κρύβουν το άλλον εαυτό..ίσως να είναι ένας είδος προστασίας...

Καθε άνθρωπος είναι κ κάτι ξεχωριστο..τόσο προβλέψιμος...κ τόσο απρόβλεπτος...μπορεί να καταννοούμε τους άλλους αλλα δεν νόμιζω οτι μπορεί κανείς να μάθει τι μπορεί να επικράτει σε μια πιο εσωτερική γενίκευση του χαρακτήρα....
Να περίμενεις απο τους πιο στενούς σου φίλους πολλά...κ μετά να την πατάς....και απο τελείους άγνωστους να σε υπολογίζουν...Βέβαια...το γεγονός οτι <<ενας κροκοδειλος εφαγε τον εχθρο σου...δεν σημαίνει πως έγινε και φίλο σου....>>....

Εγω πάλι είμαι της τακτικης να βλέπω μόνο τα θετικά ίσως....αυστηρή βεβαια αρκετα μετα απο λίγο στην κριτική μου αλλα..δεν μπορω να κατανοησω αυτο που λένε να μην ανοιγόμαστε...να μην δίνουμε τον εαυτό μας σε κάποιον που δεν ξέρουμε...μα αν δεν το κάνουμε..δεν θα δώσουμε ποτέ την ευκαιρία στον άλλον να μας δείξει τι πραγματικά είναι...

Η αγαπη για την Δημουλα...είναι ενα <<σχήμα του σωματέμπορα...του εγωισμού μας...>>...και ο ερως λεει...<<δεν θέλει χρόνο...θέλει ταχύτητα...>>....
Δεν μπόρω να καταλάβω τον ορισμό της αγάπης...αλλα τον προσεγγίζω με τα δικα μου δεδομένα...
Αγαπαμε με τρόπο που μας έχουν μάθει να αγαπάμε???Αγαπάμε επιδιώκοντας να δώσουμε όσα ποτε δεν μας έδωσαν?Αγαπάμε απο την ψυχική ανάγκη να έχουμε κάποιον δίπλα μας.???
Κάθε άνθρωπος αγαπά διαφορετικά...για μενα η αγάπη...ξεκινά απο την πρώτη στιγμή που γνωρίζω κάποιον..άκομα και έναν άνθρωπο που γνωρίζεις λίγο πάντα θα νίωθεις κάτι..αν πάθει κάτι καλό η κακό...αρκεί να το γνωρίζεις...είναι σαν να συνάδει με τον έρωτα,αν κ αυτό είναι σπάνιο,είναι η ταχύτητα που σε κάνει να μπαίνεις στον κόσμο του άλλου...όχι ποτε δεν χρειάστηκα χρόνο για να αγαπήσω κάποιον...ίσα ίσα...πιστεύω στην αρχική εντύπωση που έχω για κάποιον...ίσως επειδή είναι κ η πιο αντικειμενική...

Όταν γνωρίζεις κάποιον..αγαπάς..συμπαθείς..μίσεις...αυτό που βλέπεις...το βλέπεις όμως αντικειμενικά..και δεν προσπαθείς να ορίσεις τα συναισθήματα σου απέναντι στην εκάστοτε προσωπικότητα...ωστοσό...πάντα προσπαθούμε...να δουμε...και το είναι...που μπορεί να αναιρέσει..την πρωτη γνώμη μας....ίσως γιατί πλέον λειτουργούμε υποκειμενικά....

Αλλα κάθε άνθρωπος λειτουργεί διαφορετικά...αλλοι εξ αρχης δείχνουν τι είναι...αλλοι πάλι...μπορεί απο ταχύτητα να τους αγαπήσεις...αλλα θα δείς πως ο χρόνος...θα σε κάνει να κάνεις στροφή στα συναισθηματά σου...
Και στο τέλος απλά πληγώνεσαι...όχι γιατι ηττήθηκε <<ο εγωισμος σωματέμπορος>>..αλλα γιατί...σκοτώσαμε τον σωματέμπορο αυτό...με μοναδικό σκοπό...να υποστηρίξουμε της επιλογές αλλου προσώπου....

Μα κάθε πρόσωπο....έχει πολλά πρόσωπα..
Δεν ξέρεις που θα αλλαξει...ποτε...και το γιατι...
Το μόνο που ξέρεις είναι πως πρέπει να είσαι ανοιχτός σε κάθε προοπτική...με μόνο σκοπό....να δείς μόνο ένα πρόσωπο...
Να προσπαθείς να είσαι δίπλα στον αλλον..σε όλες τις στιγμές καλές ή κακές...να βλέπεις δηλαδή...όχι την αλλαγή χαρακτήρα...ένα αλλο πρόσωπο δηλαδη..αλλα....την αλλαγη συναισθημάτων...

Καποιοι άνθρωποι δείχνουμε μόνο τα θετικά συναισθηματα μας...

Δεν ξέρω κατα πόσο καλο είναι να μην εξωτερικευεις τη λύπη σου...τα νεύρα σου...πάντως εμένα μου κάνει καλό...να χαμογελάω....πολύ....κάθε μέρα και κάθε στη στιγμή...
μου αρέσουν πολλοί οι άνθρωποι εκείνοι...που γελούν..ακόμα και όταν τους περιβάλλουν άσχημες καταστάσεις....
Ένα χαμόγελο δίνει ζωή..και γιατί να στερήσω να δώσω εγω ζωή σε κάποιον που έχει αναγκη και εκείνος να χαμογέλασει...ποιος ο λόγος λοιπόν να κρατάμε μίζερη στάση στους γύρω μας???

Έγω θα την κρατήσω μόνο για μένα...ίσως πάλι απλά να μου είναι δύσκολο να δείξω οτι στεναχωριεμαι με κάτι....αλλωστε ξέρω καλα πως υπάρχουν ακόμα πιο δύσκολες καταστάσεις απο αυτες που όλοι βιώνουμε καθημερινά και μας στερουν την <<πολυτέλεια>> να γελάμε...





Να χαμογελας κάθε μέρα όλο και περισσότερο...ύπαρχουν άνθρωποι που προσεγγιζούν σωματικά και ψυχικά πολυ σκοτεινες έννοιες....όπως αυτη του θάνατου...αλλα δεν σταματησαν ποτέ...να αγαπούν...ουτε να γελάνε....γιατι αυτο το χαμόγελο...δεν έδινε μόνο ζωη στους γύρω τους αλλα ζωή στη ζωή τους....

Όλα μπορούν να γίνουν αρκει να το πιστέψουμε....

Χαμογέλασε γιατί καποιος το έχει περισσοτερο αναγκη απο σένα...!!!